Dilhun

Cok usandim, cok... Sakinti, sikintiya yeni kapilar acarken ben hala nerede oldugumu dahi bilemiyor, aklimin keskin hamleleriyle carpisan o tuhaf hislerle bocaliyorum; Allahim nicin bu yasima gelmis olmama ragmen hala istenmedigimi hissedebilmeme izin veriyorsun Görüyorsun degil mi Hayatla olan tüm kavgalarim bir insanin tutunabilmesi icin gerekli mutluluklardan baska bir sey degil... Yoksa bu da mi cok görülüyor Bak Bunu korkmadan itiraf edebiliyorum. Ah ah Bir seyi cok iyi anliyorum ki ailemin duygu saganaginin ne yazik ki basarisiz bir örnegiydim. Gerci birbirimize böylesine yabancilik cekmek, benim acimdan da cok azap verici ama bunlari unutulabilecegim anlamina gelmez Her ne yaparsam yapayim kücümsenme, begenilmeme, en nihayetintde anlasilmama korkusu o kadar agir basiyor ki kahroluyorum. Ömrünün aci-tatli neyi varsa zihninden hizla gecip gözlerinin önüne dökülmüstü. Kendini öylesine sefil, öylesine önemsiz bulmustu ki buna ragmen su an hayata daha farkli bir boyuttan bakabiliyor, her saniye kacinilmaz sona yaklastigini hissedebiliyordu. Düsünceler zinciri öylesine karmasik ve icinden cikilmaz bir hale gelmisti ki gögsündeki o baski giderek fazlalasmis, soluk alisveris sayisi neredeyse yariya kadar inmisti. Zaman ilerledikce ölümün kiyisina kadar geldigini hisseder olmustu. Ümidi her seyden kesilmis, acilarin sona erdigi kurutulus anina cok az kaldiginin hesabini dahi yapabilmisti; Bu hali daha önceleri de yasadim ama bugünkü daha farkli. Rabbime sükürler olsun ki refah kapisina nihayet gelebildim. dedikten sonra ellerini havaya kaldirip kendi nefsine hitap ederek; ey yolunu bulup da varmak istedigi yere bir türlü ulasamayan adam... Güle güle... Ha Üzülme sakin Zaten sen bir hic degil miydin dedi.