Dönüs

Sabahlari sokakta duruyor, sirtimi binalarin duvarlarina dayayip kaldirimda kosusup oynayan cocuklara bakiyor, onlarin yanina varip onlarla beraberce oynayasim ve sevinesim geliyordu. Fakat kendilerini ürkütmemek icin ancak uzaktan seyredebiliyordum. Gene de onlara bakarken kalbimin en derin bir yerinde hayattan büsbütün kopmadigimi hisseder ve gözlerimi kapatip uzak Kirimi, Gurfuzu görürdüm. Evet, orda. Dedemin, babamin kemikleri gömülü toprakta. Yalniz orada. Dogdugum topraklarda. Oranin gögü altinda, Oranin insanlari arasinda hayat bütün sicakligiyla beni bekliyordu sanki. Ve iste iki gün önce yilbasi gecesi herkes mutlu, herkes sen ve mesut, yeni yili karsilarken ben ac ve donuk, Sovyet Elciliginin tas merdivenleri üstünde durdum. Ruslar nezaketle karsiladilar beni ve iki gün sonra Kirima dönebilecegimi bildirdiler...