Arka Odalar

Önce bir firtina koptu, sonra ise barut ile birlesen alevlerden olusan bir atesin izi bizi yakti. Ardindan ise ellerine bicak almis o kisilerin, damarlarimizin icindeki o kirmizi siviyi nasil cikardigini bize tek tek anlattilar.
Aci icimize sinmedi, aci ruhumuzu olusturan tek seydi. Bunun icin bir dogum degil, bir ölüm dogumu gerekiyordu.
Sonra ise topragin binlerce altindan bir cicek fidani ciktigini sandik. Ellerimizi üzerine koyduk cünkü külden bir topragin icinden cicek cikabilecegini sanmamistik.
Önce bir köpek varmis, sonra da bir coban vardi. Kuzularini cok sevdigini söylerdi. Sonra ise kuzular köpekler ile kavga ederlerdi.
Biz degil, zihnimizin icindeki umutlarin tekrar dogabilecegini sanmistik. Ne yazik ki külden topraklarin icinden bir sarmasik ile kaplanmis bir cicek acabilirmis.
Bunun icin de yara izlerimize bir pusula tutabilecegimizi söylemislerdi. Acimiz böyle gececekmis lakin her savas bizim icin bir ölümken kim vücudundaki ciziklere bakardi ki
Her savas bizim icin bir ölümdü lakin ölümün dogumu icimize sizmisken biz sadece dogumdan korkabilirdik
Bu bizim de bir cicegimizin olmasi anlamina gelmezdi, o cicekleri bir hayal olarak adlandirmamizdan ibaretti. Bu masal böyle degildi, ben onlarin kalbi ya da onlar benim hicbir seyim degildi. Sadece bir kandirmacadan ibaretti. Peki ya bu kandirmacada kazanan biz mi olacaktik lakin her kazanmanin da bir yenilgi olduguna mi inanacaktik