Sayha

Bir zamanlar icimdeki cocugun penceresi hep bahara dogru acilirdi. O zamanlar dünya bu kadar soguk degildi. Herkes birbirini sevgi ile karsilar, birbirlerinin mutluluklarindan kendilerine pay cikarirdi. Esyalarin salgin bir hastaliga dönüsmedigi zamanlardi bu zamanlar. Bu zamanlarda karsidaki insanin zenginligine göre degismezdi üslup. Insanin zenginligi kalbinin aynasiydi. Tencerelerin icinde pisen yemekler cesit cesit degildi. Lakin sevgiyle pisirilen yemeklerin tadi bir baskaydi. Odalarin dar ama huzurun arsialaya ciktigi yuvalarda büyüyordu cocuklar. Robotlasmamislardi o zamanlar. Ne yazik ki insan gecmisi düzeltemedigi gibi gecmise de dönemiyordu. Bunca acinin vuku buldugu dünyaya tek basima merhem olamazdim. Icinde kin ve kötülükten baska bir sey bulunmayan insanlarin kirlettigi dünyadan iligimle, kemigimle nefret etmistim. Ama biliyordum bir yerlerde güzel insanlar hala yasiyordu. O güzel insanlarin karsisinda saygiyla dizlerimin üstüne cöküp avuclarinin icinden damlayan sevgi sularini tüm dünyaya serpmek isterdim. Iste buydu taslasmaktan korkan kalplere dayanma gücünü veren. Iste buydu siyaha boyanmis caddelerden ara sokaklara kacip soluk aldiran. Bir gün elbet her insan kalbinin yansimasi olan kendi evini bulacakti.