Taht Sehrinde Zaman

Buz gibi su; hayat kaynagi...
Bu kaynak, Sari Ihsanin yalvaran gözlerinin önünden, dudaklarina teget gecerek akip gitti.
Suyu hak edecek bir kelam mi cikti agzindan bre deyyus
Cellat Ali dogru söylüyordu.
Ihsan, bu alev alev yanan günde ser vermeye her seyden daha istekli görünüyordu ama sir vermeyecekti
Konus ulan kahpe dölü
Adamin suratina inen celik agirligindaki darbelerin haddi hesabi yoktu. Ihsanin yüzü gözü Osmanli tokadiyla sismis, kan icinde kalmisti. Ama aldiris bile etmiyordu. Aciya da, insanoglunun en temel ihtiyacina da karsi koyuyordu. Cellat Kara Ali, onun simdiye kadar ugrastigi en zorlu adamlardan biri oldugunu anlamisti. Hatta en zorlusu Adama sirf bu yüzden tuhaf bir saygi
duymaya baslamisti. Sari Ihsan, tüm disleri sökülürken de, el ve ayak tirnaklari cekilirken de konusmamisti.
Ali, onu asla konusturamayacagini biliyordu. Ama bu görevini sonuna kadar yapmasina mani olmayacakti. Ihsani bagli oldugu iki arsin boyundaki kalas parcasi üzerinde cirilciplak birakmisti. Herifin önce muhtelif yerlerindeki sinirleri cekti.
Nihayetinde o da etten ve kemikten yapilmisti. Kurt, kus ve cümle yaratiklarin sesini gölgede birakacak sekilde bagiriyordu. Bu cigliklar sanki yüregi cikarilmis bir sehrin dudaklarindan yükseliyordu.