Bir Melek Ölürken

Tanri Insan ol dedi mavi melegine.
Ask, insan oldu.
Hoyrat ellerde kanadi.
Önce gülüsleri alindi elinden
Sonra sarhos eden büyülü bakislari,
Rüzgarlarda savrulan siyah saclari
Kaslarina degen kirpikleri
Yumusacik elleri, dokunuslari bir bir terk etti dünyayi.
Gözyaslari alindi sonra ellerinden.
Umutlari, hayalleri, rüyalari
Askla carpan kalbi,
Insan eliyle parcalandi.
Sessizligine hapsedildi mavi melek.
Yasayan bir ölü,
Bir bedende cirpinan yavru bir kus oldu,
Kanadi kirilan,
En güzel sesiyle sarkilar söylerken,
Susturuldu ask.
Insan olmayi hic sevmedi.
Belki de gercek bir insan nasil olunur bilmiyordu.
Sadece insanlarin kullandigi bir bedende,
Kirletilmis bir elbise olmaya mahkm edilmisti.
Sarkilara sigindi yeniden