Gen Ötesi - Insan Sonrasi

20 yüzyilin ikinci yarisinda ortaya cikan, somut meyvelerini ise 21 yüzyildan itibaren vermeye baslayan
epigenetic paradigma, 20 yüzyila neredeyse bastan sona hakim olan genetik paradigmayi
sorgulamakta, onun sinirlarini, eksiklerini, icerdigi sorunlari ve celiskileri gösterirken onu da kapsayan
daha bütünleyici bir cerceve sunmaktadir.
Epigenetik, genetigin bir kismini ayniyla devralma, bir kismina itiraz etme, bir kismini ise tashih edip
tamamlama iddiasindadir. Giderek ivme kazanan bu dönüsüm, felsefe-bilimde farkli bir doga ve daha
özelde insan dogasi tasarimi da teklif etmektedir. Modern fizikte yasanan devrime nispetle cok daha
sikistirilmis bir zamanda gerceklestigi anlasilan bu dönüsümün, bir disiplin olarak biyolojinin yapisal
farklarini vurgulamanin ötesinde ne gibi felsefi anlamlar barindirmakta oldugu bu calismanin ele aldigi
konular arasindadir.
Özellikle cevreyle etkilesimin kritik rolüne yaptigi vurguyla epigenetik, gen ve genetik merkezli
biyolojiyi, paradigma ici revizyonlardan öte köklü bir dönüsüme zorlamakta; kültürcevre etkisini hesaba
katan; gelisim olgusunu ve etkilesim aglarini merkeze alan; indirgemeciligi karmasiklik,
beliriverme ve coklu-gerceklenebilirlik benzeri fenomenlerden hareketle aciklamaya calisan daha
bütünlemeci bir biyoloji tasarimi önermektedir.
Ketebe Yayinlari, epigenetik konusunda Türkcedeki bu ilk telif eseri yayimlamakla hususen biyoloji
felsefesine yaptigi katki dolayisiyla kivanc duymaktadir.