Gitmeyecek Mektuplar

Kendimi ölüme alistiriyorum, demisti. Ne demek istiyor diye düsündüm. Deli mi yoksa Daha yasi kac ama diger yandan da düsüncesini pek garipsememistim. Ben sanki ölme istegini az mi hissetmistim Insanlarin beni bunalttigi anlarda, her seyin gri gözüktügü anlarda, ölme istegi degildi de yasama istegimin kalmadigini hissetmistim. Coskum sifirdi cünkü insanlara güvenim sifirdi. Hicbir seyin gösterilen cabaya, verilen emege degmedigini düsünmüstüm. Hicbir seye baslamak istememisti canim, büyük bir bezginlik ve hatta müthis bir fiziksel yorgunluk hissetmistim. Yatagimdan kalkmaya beni zorlayan bir sey yoktu, kendi inadim disinda... Onun söz ettigi bu tür bir duygu muydu Belki. Dogrusu, onda da böyle bir isteksizlik okunuyordu ama yine de farkli olan bir sey vardi ve bu agir basiyordu. Sanki sikintili degildi, sanki yasama kizgin degildi, sanki uzun süre yasamis ve sayili günü kalmis yasli bir kisinin havasini tasiyordu. Peki, dedim o kapidan cikarken, seni arayacagim ve seni incitmeyecegim bir daha. Ben zaten seni tanimak, yani daha iyi tanimak istemistim. O zaman da ve hala istiyorum fakat o zaman kafam cok karisikti... Önemli degil, dedi. Sonra, Kendine iyi bak, dedi ve merdivenlerin altinda gözden kayboldu.