Iyinin ve Kötünün Ötesinde

Nietzschenin 1886 yilinda yazdigi Iyinin ve Kötünün Ötesinde adli eseri, zamanin cok ötesine gecebilmis, yeni bir bakis acisinin ürünüdür. Cesitli sembollerle ve edeb bir üslupla, bir dagin tepesinde, -Böyle Buyurdu Zerdüst-, birbirleriyle örülen konular, bu sefer tamamlayici nitelikteki bu basyapitta yeryüzüne iner; daha acik, ayrintili ve elestirel bir üsluba kavusur. Nietzsche daima gelecekte kendisini kesfedecek okurlar icin yazdigini söyler. Bu yüzden uyarici cagrisiyla modernitenin ilk kapsamli elestirisi ona aittir. Nietzsche geleneksel Bati düsüncesindeki Tanri, hakikat, iyi ve kötü gibi kavramlari tersine cevirirken uygarligin altinda yatan karanlik tortulari, habis ruhlari ve kendine güvenli limanlar bulmaya calisan filozoflari deyim yerindeyse yerden yere vurur. Nietzsche, kendisinden önceki ve cagdasi olan filozoflari ahlak felsefesi cercevesinde dogmatik ön kabullerle fikir yürüttüklerini ve dolayisiyla elestirel bir bakis acisindan yoksun olduklarini belirtir. Ahlak düsüncesi diye benimsedigimiz sey esasen bir köle ahlakidir. O, iyi ve kötü kavramlarini metafiziksel bir yaklasimla tanimlamaz, aksine ironi ve nesesiyle, ictenligi ve felsefi derinligiyle icinde bulundugumuz gerceklere ve insan dogasina odaklanir. Nietzsche bu eserinde geleneksel kaliplarin tümüyle karsisinda konumunu alirken zamani asan yönüyle yeni bir tür filozof neslinin ortaya cikmasi icin vaktin artik tamam oldugunu haykirir.