Masum

On dokuzuncu yüzyilin dogal yetenegi en yüksek üc yazarinin DAnnunzio, Kipling ve Tolstoy olduguna inaniyorum.
James Joyce
Tullio Hermil uzun süredir sadakatsiz bir kocaydi. Görünüste onarilamaz bir ayriligin ardindan karisi Giulianayi bastan cikarmayi denediginde, sürekli ihanetle yaralanan kadinin tek bir talihsiz gizli karsilasmanin meyvesini tasidigini dehsetle kesfetti. Kadini affetse de, davetsiz kücük misafire karsi besledigi nefretin üstesinden gelemiyordu ve icinde biriken kin, igrenc bir intikam plani dogurdu.
Büyük Rus romaninin dersleriyle dolu Masum, sertligi nedeniyle Italyada soguk karsilanmissa da Avrupada beklenmedik bir basari elde etti. Kitabin sayfalarinda DAnnunzionun Süpermeni adeta gövde gösterisi yapar, fakat iyi ile kötü, ahlaki adalet ile özgür irade arasindaki sürtüsmenin onda uyandirdigi pismanlik ve saskinlik sebebiyle tam olarak kusursuzlasamaz.
Masum 1892 bize 19. yüzyilin sonlarindaki aristokrat Italyan toplumunu gösterir; görünüste onurlu ve erdemli olan bu toplum, ikiyüzlülük, aldatma, kiskanclik ve intikam gibi gercekleri gizlemektedir. Ama Masum her seyden önce bir itirafin öyküsüdür.
Insanlarin adaleti bana dokunmaz. Yeryüzündeki hicbir mahkeme beni yargilayamaz. Ama benim kendimi suclamam, sucumu itiraf etmem gerek. Sirrimi birine acmam gerek. Kime