Zümrüdüanka

Bir gece o olmasini düsleyerek herhangi bir bedene sarildiginizda; sicakligi, kokusu, nefesi bir yabancidir oysa. Ve sarilmisken, o olmasini düslerken, gözlerinizden birer damla yas süzülür, anlatamazsiniz hic kimseye.
Uzun yolculuklara savurdum kendimi. Fakat kalbimi duyamayacagim kadar senden uzak bir yer bulamadim.
Beyoglunda soguk, sicak gelir insana. Ay isiginin yerini almistir sevdalilari avutan pariltilar. Kalabaliga inat herkes daha cok yalnizdir burada ve hissetmemek icin kimsesizligi, asla bosaltilmaz sokaklar.
Hadi git artik. Git. Git ne olur. O günesin dogusundaki sirri saklayan gözlerinin isiltilarini dokundurmadan, yanginlarina hasret gözlerime, hic bakmadan git
Soguktur gece, kaskatidir. Asil asil yagan kar kirlerini örterken insanligin, alev alev bedenlerin yanginlariyla gecenin karanligi, parcalandigi keskin kristallerle kalplerde kesik kesik yaradir. Acidikca icten ice daha siki sarar ve dudaklarini dislerinin arasina sikistirip öperken nefesinden ictigi ruhudur aslinda bu dansta. Yanardag gibi titreyen bedenler, dokunuslari hancerlesmis eller ve karin soguguna karisan gecenin teri Müzik susar; kar durur, zaman durur. Ruhlar ölümsüzlükte erisirken birbirlerine, kutsanirlar gecenin beyaz tülü altinda bir daha ve bir daha
Islakti ask. Koyu kirmiziydi. Kalbinden gelip usulca süzülüyordu bileklerinden; icinde barindirdigi bütün sakli ve henüz dokundurtulmamis hayalleri ve gercekleriyle.
Bir yerlerde rüyalarindaki oyunlarindan sökülüp, büyüklerin dünyasina itiliyordu cocuklar. Oysa masumdu dogdu-gunda ask. Geri dönmeyen cocukluk gibiydi. O yüzden öyle kalamadi. Baskalasti. Kirletildi büyüdükce.