Icimizdeki Yalnizlik

Bulanik bir sabahti, rüzgar yari acik pencereden kimildatirken perdeleri... Yüzükoyun uzandigi yataktan cikarilmak zorunda birakildi. Avuclarinda korkunun islakligi damlarken yatagina, gözlerindeki isli bulantilar ile dalip giderdi tavandaki bosluklara. Aman yarabbi yine ayni senaryo mu diye aklina düsen ilk ürpertiydi, onun adina güne baslamak. Güne uyanmanin tüm dirilisinde yikilmaya yeminli bu ruh, mevziisinden cikarilmak zorunda birakilirken duydugu o tarifsiz sizi Ölmek istiyorum eyy uykunun sahibi diyordu, Uykusunu bozan bu hayati yasamak istemeyisini, penceresine sinen isiklara haykiriyor ve o haykirdikca, sehir gün gibi pariltilara bürünüyor, o ise günün tüm nesesinde gömülüp gidiyordu karanliga. Ahh o da istemezdi ki böylesine uykusu bozulan adam olmak ve daha icli, cigerleri paramparca eden bir ahh cekerek Ben de istemezdim böylesine rüyalara inanmak, diyordu.