Osmanlida Avare Kadinlar

19. yüzyilin coklu kriz ortaminda, yetim veya dul kalan, esleri tarafindan terk edilen ya da baska bir nedenle yalniz yasamak zorunda kalan kadinlar, sadece ekonomik zorluklarla degil, ayni zamanda ahlaki ve toplumsal yargilarla da mücadele etmek zorundaydi. Bu kadinlar, orta sinif ahlak anlayisinin en derin korkularindan birini temsil ediyordu Ya basibos dolasan, toplumsal düzeni tehdit eden kurtlara dönüseceklerdi ya da kuzular gibi korunmaya muhtac, her an yozlasmaya acik kurbanlar olarak kalacaklardi.
Bu kitap, Osmanlida kadinlarin yalnizliginin nasil algilandigini, sosyal yardim kurumlarinin insani kaygilar kadar ahlaki kontrol mekanizmasi olarak nasil isledigini ve terk edilen kadinlarin nasil damgalandigini ele aliyor. Evlilik disi iliskiler, gayrimesru cocuklar ve toplumun gözünde düsmüs kadin algisi etrafinda sekillenen bu anlati, bireysel trajedilerle toplumsal kaygilarin nasil ic ice gectigini gözler önüne seriyor.
Gülhan Balsoy, arsiv belgelerinin yani sira 20. yüzyil baslarinda kaleme alinan Refet ve Gayya Kuyusu romanlarinda Avare Kadinlarin devlet ve toplum arasinda nasil hayatta kalma mücadelesi verdiklerini incelikli yaklasimiyla gözler önüne seriyor.