Yagmur Yagarken Cevriye

Gercekten seviyor mu Cüneyt, Cevriyeyi Gercekten bugulaniyor bakislari. Dün gece rüyasinda görmüs. Avuclarinin icini öptüm diyor. Nasil da catallaniyor sesi. Ela gözleri nasil da kanlaniyor. Bir kadinin saclarini ve avuclarinin icini öpmeyi ilk Cüneytten duymustum. Bazen bakiyorum Cevriyeye. O kadar da güzel gelmiyor bana. Ama saclari da elleri de güzel. Hemen cekiyorum gözlerimi. Kara Ibrahim de cay iciyor. Gözleriyle devriye atiyor herkese ve her seye. Bakislari insanlasmis biraz. Masanin üzerindeki bir seylere bakiyor. Cevriye, simdi kendi cayini dolduruyor. Güzel kadin. Ellerine bakmaya calisiyorum miyop gözlerimle yeniden. Sonra elimdeki bardaga ceviriyorum bakislarimi. Cüneytin bakislari, onda kaliyor. Cekemiyor. Saclarina bakiyor, iri gözlerine bakiyor. Nefes almayi unutuyor, yalnizca bakiyor. Cüneyt, bütün bu islere yalnizca su bes dakika icin katlaniyor, bes dakika icin yasiyor. Eve gidip uyurken buraya gelecegi sabah saatine kadar zor bekliyor. Yine bana yaklastiriyor basini, Benim tahammülüm kalmadi diyor. Bu gün degilse yarin verecegim mektubu. Bir mektup yazdik beraber Cevriyeye. Beraber yazdik. Montunun ic cebinde duruyor günlerdir. Sanki birazdan aglayacak. Caylarimiz bitmek üzere. Cay icmenin de bir süresi var atölyede, o süre birazdan bitecek. Yagmur yagiyor.