Encam

Kütüphanenin kapanis saati yaklasiyor. Romani masada birakip ciktim. Hava kararmis. Soguk. Gece ayaza cekecek, belli. Bacalar göge ögürürcesine duman saliyor; dumanlarin icindeki siyah zerreler bir an asili kaliyor yukarida, sonra sokak lambalarinin sari isiginda nazlana nazlana yere iniyor kurumdur yagan üstümüze geceden. Yolun karsisina gecip Foto Sahinin objektife gülerek poz vermis gelinlerle damatlarin cerceveli büyük boy fotograflarinin bulundugu isikli vitrinine sirtimi dönüp bekledim. Cok gecmedi, kütüphane görevlileri birer ikiser binadan cikmaya basladi. Yolun karsisina gözlerimi bir an bile kirpmadan bakiyorum, caddede gelip gecen zifoslu arabalarin, dolmuslarin, belediye otobüslerinin arasindan. Ve nihayet, o
Yasadigimiz zamanin puslu havasinda kaybolmus insanlarin hikayeleri. Büyük insanlik sinifina ait olanlarin... Bu dünyaya sessiz sedasiz gelip bir yere ilisivermis insanlarin. Özcesi hayati ölümün önsözü gibi yasayanlarin...