Bulutlar

Bir bütün gün sudan uzaklasip katisiksiz cöle dogru gittik ve alacakaranlikta, nesnelerin dis hatlarini kirmizimsi parlak bir aylayla vurgulayan, yuvarlak, kirmizi ve alcak günesin karsisina kamp kurdugumuzda, korkudansa üzüntüye gark olarak, vardigimiz yerin issizligin tam merkezi oldugu izlenimine kapildim. Pek yakinda gecenin yutacagi bu düz toprak üstünde, bu yabanci, insani ezen ve hor gören günesin altinda, bizden baska hicbir canlinin bulunmadigini düsündüm bir süre. Tüm ufku inceledim de ne rüzgarin dövdügü egik otlarinkinden baska hareket ne güneyden gelen dondurucu esintinin isligindan baska ses duyabildim. Bu cölde bol bol yasamin, yalnizca hayvan yasaminin da degil, göcebe ve yalniz insan yasaminin da oldugunu bilmeme karsin, bu görünümün insanlik disi esintisi yüregimi titretiyordu.
1804te, Arjantinin ucsuz bucaksiz cayirlarinda, Paristeki tahsilini henüz bitirmis genc bir psikiyatrist olan Doktor Real ile beraberindeki bes akil hastasi, kendilerine eslik eden kücük muhafiz birligiyle Buenos Airesin kuzeyinde insa edilen Akil Hastanesine dogru on bes gün sürecek bir yolculuga cikarlar. Kizilderili saldirilari, büyük cöl firtinalariyla yanginlar, ama en basta da akil hastalarinin asiriliklariyla sinanan bu zorlu yolculuk, kitabin anlaticisi Doktor Real tarafindan otuz yil sonra kagida dökülür. Bu anlati, Saerin kaleminde ise adeta bir göc, hatta bir sürgün alegorisine dönüsür.
Juan José Saerin yasaminin son dönem eserlerinden olan Bulutlar, Orcun Türkayin cevirisiyle