Kara Hikaye

Ihanete ugramis dengbejler, kendini yakan Ibrahimler, Havvanin verdigi elmayi kibarca geri
ceviren Ademler, at hirsizlari, sabah ezanlari, gelmeyen babalar, masumiyeti bir hancer gibi
kullanan genc kizlar... Kürsat Celik okurunu tepetaklak olmus bir dünyada kelimelerin, olaylarin,
karakterlerin, gercekte de gündelik hayatimizi ören o derin gerilimlerin dövüstügü bir boks
ringine cagiriyor. Üstelik yumruklasacagimiz kisi bir baskasi degil, karsimizdaki yine biziz
Kendimizden kaciyoruz, korkuyla hangi köseyi dönsek bizi orada yine kendimiz karsiliyor
Kendimizi ariyoruz, nefes nefese kendimizin pesinden kosuyoruz, tam ensesinden
yakalayacakken daracik bir ara sokaga sapip bizi atlativeriyor Hasili; gercek yahut kurmaca,
Celike göre gölgesi kendisinden büyük karakterler olarak o kara hikayeyi -bizzat icinde
yasayarak- hic durmaksizin yaziyor, bozuyor, sonra bastan yaziyoruz...