Türk Siyasetinde Köy Enstitüleri

Türkiyede 1940li yillarda modern cagin egitimli Türk köylüsüne ciftcilikte uzmanlasmis ve ayni zamanda okuryazar olan insanlarla ulasilabilecegi düsünülmüstür. Bunun ise köylerde yasayan ilkokul mezunu cocuklarin köy enstitülerinde egitim görüp tekrar bu köylerde ögretmenlik yapmasi ile olabilecegi Türk siyasetinin önemli tartisma konularindan biri olmustur. Ancak ekonomik ve sosyokültürel sikintilar yaninda kirsal kesim insaninin uzun vadede statik olacagi varsayimi ile hareket edilmesi, Köy Enstitüleri Projesinin toplumsal gecerliliginin zamanla ortadan kalkmasina yol acmistir. II. Dünya Savasinin bitimiyle birlikte tarimsal faaliyetlerin sanayilesmeye bagli olarak yeniden ele alinmasi ve sehirlere yatirimlar yapilmasi köy projelerini olumsuz etkilemistir. Gelismis ülkeler, tarim ve hayvanciligi gelistirmek icin birim alanda daha yüksek verim elde etmek icin kirsal nüfusun azaltilmasi ve tarim arazilerinin bütünlestirilmesini temel politika haline getirmislerdir. Türkiyede ise hükmetler ve dönemin siyasetcileri dünyadaki genel gidisatin aksine nüfusun büyük cogunlugunun köylerde yasamasindan dolayi köy ve köycülük politikalarina yatirim yapmaya devam etmistir. Köy enstitüleri ile yeni bir ulus devlet modeli olusturma cabalari, enstitülerdeki egitim müfredatinin icerigi, ögretmen profili, calisma yükümlülükleri ve bazi ideolojik tartismalar bu kurumlarin bir süre sonra hedeflerinden uzaklasarak siyasi tartismalara malzeme yapilmasina yol acmistir. 1954te ögretmen okullarina dönüstürülmesinden sonra bile Türk siyasetinde köy enstitüleri tartismasi uzun bir süre daha devam etmistir. 1961den sonra yeni bir ilkögretim programina gecilmesi ve sosyokültürel yapidaki degisimler ile köy enstitüleri sistemine dönülemeyecegi kesinlesmistir. Ancak günümüz egitim sorunlarina cözüm getirecegi gerekcesiyle bazi siyasetciler köy enstitüleri tartismalarini canli tutmaktadir.