Yamali Parasüt

Belki de yasanmadi bunlar. Uydurmayi cok seven bir hikayeci tarafindan düzüldü. Geyik de mi hayalin parcasiydi Hayir; boynuzlari olan, kisa kuyrugu ve cekik gözleriyle gercek bir geyikti o. Diger canlilar gibi dogdu, beslendi ve öldü. Ormandan baska dünya görmeden öldü. Bazen düsünüyorum, acaba hayvanlar bunlarin farkinda olsa ne degisirdi. Ne yaparlardi Farz edelim ki geyik, bir gün ot yiyemeyecegini; gözünü acip tanidigi, evi olan ormandan ayrilacagini fark etseydi nasil yasardi Zevk alir miydi ot yemekten Geyik olmak cazip gelir miydi ona Boynuzlarini korur muydu Sanki hayret edip Bu nasil is arkadas derdi. Otlara, yesilliklere nasil veda edecegini düsünürdü. Hayir hayir, hicbirine kafa yormazdi bunlarin. Geyikti o, bitkilerin lezzetiyle kendinden gecer, güneslenir, gevis getirir ve bu sikici fikirleri kafasi farkli isleyen baska yaratiklara terk ederdi. Umut daima. Yine de bazi anlar var ki elimizde kalana tutunmak, simsiki sarilmak durumunda kaliyoruz. Cocuklukta kurdugumuz o esya, para, deger iliskisi; calismak, hayaller ve yasam gercekleri kabulü. Cogu zaman bu anlari görmezden gelmek isimize geliyor. Ama bazen bu anlar, catlatip topragi, cagrisimin gücüyle birlesip dikiliyorlar karsimiza. Cocukluktan baslayarak kar topu gibi büyüyüp gelen anlar toplami Yamali Parasütte.