Yürüme - Bir Yasam Hikayesi

Yavasla ki tez varasin diye bir sözü vardir eskilerin. Insan hizli oldukca, islerini aceleyle yaparak bircok isini daha kisa sürede halledecegini zanneder. Oysa durum cogu kez bunun tersine sonuclanir. Hizli olmak, ilgili seye yakindan bakip derinlemesine odaklanma kabiliyetimizi elimizden alir. Vukufiyete ermek, yavaslamak ve odaklanmakla mümkündür. Günümüzde hayatin hizli akiyor olmasi bizim de hizli hareket etmemiz gerektigi gibi bir yanilgiyi bize dayatiyor. Kapitalist tüketim toplumunda, insani düsünmekten alikoymak icin her seyin hizla akmasi saglanir. Bu hiz saganagi altinda insan, sadece yetisebilmeyi, diger bir ifadeyle hicbir seyden geri kalmamasi gerektigini düsünür ve can havliyle kosustururken bulur kendisini. Hiz, hicbir seyle siki bir bag gelistirerek hakkiyla ilgilenmemize izin vermez. Tam bu noktada yürümek, hiza karsi olmaktir. Anlamaya, kavramaya, hatirlamaya ve olan bitenin en ince ayrintisina varmaya calismak ve bunun icin hissederek adimlarini atmaktir. Yavaslik, tembellik degildir. Isimizi savsaklamak ve himbillik hic degildir. Acelecilik ve hiz ise teenn ve ihtiyatin katilleridir.