Siirde Devrim

Özdemir Ince, Siir ve Gerceklik, Tabula Rasa ve Yazinsal Söylem Üzerine adli kitaplarinda okuma ve yazma eylemlerinin otopsisini yapmisti.
Siirde Devrim de bu otopsiyi sürdürüyor. Bu ameliyati dikkatle izlemek gerek. Cünkü Türk modern siiri evrensel modern siirin kaynaklarini ve yapicilarini yeterince tanimadan el yordamiyla cagdaslasmaya kalkisti. Bu yüzden yolunu yitirdi ve bir sürekli yanilsama yasar oldu. Birkac istisna disinda.
Günümüzde, yirminci yüzyilin ortalarinda egemen olan siir türü, 1850 yillarina dogru Fransada dogdu. Alman Novalis ile Amerikali E. A. Poenun sezinledikleri ve daha sonra Baudelairein musturucusu oldugu bu siirsel bicimlerin sinirlarini Rimbaud, Lautreamont ve Mallarme siirin varligini tehlikeye düsürecek noktalara kadar genislettiler.
Iste siirde devrim budur ve bu devrimi tanimadan, yasamadan caginin cagdasi olmanin olanagi yoktur.
Rimbaud, Lautreamont, Mallerme ve üst gercekcileri özümseyip bu öncülerle hesaplasmadan modern siirin cümle kapisindan iceri giremezsiniz.
Türk siiri ve edebiyati bu modernlesmenin neresindeydi, simdi neresinde