Zalin Öyküsü

Yedi yil evvel ziyaret agacina bagladigi dilek ipini söküp, hickira hickira, tomurcuk vermis mese agaclari arasindan Weng kayaliklarina dogru kostu Zal. Uzaktan belli belirsiz gelen keklik sesleri rüzgar sesiyle harmanlaniyordu. Dersim, ilkbaharda tüm renklerini karlar altindan cikartip yeryüzüne sunuyordu. Ucurumun basina geldiginde süzülmüs gözyaslari ince bir leke olusturmustu yüzünde. Ruhu, yedi yil süren acilarin izleriyle doluydu. Babaannesi, 38 Dersim katliaminda, su an bulundugu kayaliklardan atilip öldürülen insanlar arasindaydi. Dedesi ise yarali olarak kurtulmustu. Yarasi ve öfkesiyle sadece iki sene yasayabilmis, hayata gözlerini yummustu o da. Kollarini iki yana acarak ucurumun ucuna dogru agir adimlarla ilerlemeye basladi. Kendisine anlatilan, babaannesinden kalma ölüm kokan anilari animsadi. Irkildi bir an. Dilek agacindan söktügü ipi, ucurum rüzgarina verdi. Bir kac adim geri götürdü onu ayaklari. Birden doga ve gökyüzü sekil degistirmeye baslamis, rüzgarin öfkesinden, günesin sicagindan eser kalmamisti. Sesini yitirmisti derelerden caglayan sular. Yeryüzünün tüm renkleri kanatlanip gögün sonsuzluguna karismisti. Zal, kosarak ucurumdan atladi. Keklik seslerini, mese kokusunu son kez hissedip sessizlikle süzülüyordu havada. Tipki, babaannesi gibi...