Simurg Olmak Zamani

Konusamadim; dizimdeki aciyla, yüregimdeki aci ic ice gecmisti. Perugum camur icindeydi, elime aldim, hayalet gibi evimin yolunu tuttum. Tuttugum yol, o an o kadar uzun gelmisti ki, ayaklarimin sesi, icimde kirilan can kiriklarinin sesiyle yankilaniyordu.Eve varir varmaz solugu lavaboda aldim. Ilk kez avazim ciktigi kadar agladim, perugu duvara firlattim, gözlerim kan canagina dönmüstü. Aynadaki yüzüme bakiyorum; korkuyla bakan, ürkek beni görüyorum. Kendisiyle bogusup duran o saskin, o ic ice gecmis beni... Kisisel bütünlügümün dagilarak pek cok bene ayrilmis oldugunu ilk kez, bu kadar net görüyorum. Bir cok seyi bilmek ve bilmemek arasinda gidip gelirken, anladim ki insan en cok kendine üsürmüs, en cok kendine yabanciymis ve en cokta kendinden kacarmis. Ne cok ihtiyacim var avutulmaya, bu süreci yalanlarla süsleyip, kendimi kandirmaya Hani, cocuklarin bir masala kandigi gibi, bende her seyin iyi olacagina kanmak istiyorum ama biliyorum ki bu benim gercegimdi. Yolum yollara karismisti, hangi yol hangisine cikardi bilmiyordum.Tek bildigim, insan acilardan, sevinclerden, hayati deneyimleyerek, yasama yeni anlamlar yükler ve her acilan kapi, kendi olma adina, yeni bakis acilari sunar. Bana neler sunacakti, henüz bilmiyordum.
-Olcay Kasimoglu-