Satyricon

Sophokles ve Euripides ihtiyaclari olan dili bulduklarinda, gencler henüz sadece nutuk cekmekle yetiniyorlardi. Pindaros ve dokuz lirik sair kendi dizelerini yazarken Homerosun dizelerinden özenle kaciniyordu ve henüz özel hocalar ögrencilerin dehasini yerle bir etmemisti. Kanit icin sairlere de basvurmam gerekmiyor; Platonun yahut Demosthenesin böyle bir egitim aldiklarini kesinlikle sanmiyorum. Büyük ve tabiri caizse mütevazi bir konusma süslü veya abartili sözlerle degil, icsel güzellikle meydana gelir.
MS 27-66 yillari arasinda yasamis olan Romali yazar Gaius Petronius, Satyricon adli bu eserinde kendi döneminin absürt bir elestirisini sunar. Bu elestiri bilhassa dönemin aristokratlarina, hatta bizzat Imparator Neroya yöneliktir. Eserin asil konusu Encolpius ve Giton isimli iki genc delikanlinin ask hikayesidir. Dostlari Ascyltosun da onlara katilmasiyla bu ask hikayesi, ask ücgenine dönüsür; fakat bu delikanlilarin baslarina gelen alisilmisin disinda olaylar, hikayeyi bambaska bir noktaya tasir. Romali aristokratlarin karikatürize bir tezahürü olan lüks düskünü Trimalchio ile karisi Fortunata da hikayenin ilgi cekici karakterlerindendir. Yazar, özellikle Trimalchionun aksam yemegi sahnelerinde Roma aristokrasisinin lüks düskünlügüne