Vuslat Zamani

Günlerce yasanilan durum böyle devam etti. Her gün Pluvianin kendisini aramasini, bulmasini bekledi. Bunun nacar bir bekleyis oldugunu Akinci da biliyordu. Gelmeyecekti Pluvia. Ve sonunda Akinci da kabullendi Pluvianin ona gelmeyecegini. Bu sokaklar, caddeler, bu sehir Akinciya dar gelmeye baslamisti. Artik gitme zamani gelmisti. Canini acitan o kadar sey vardi ki. Bir an önce bu sehirden gitmeli, acilarini ve sevgisini yüregine gömmeliydi. Giderken aklinda sadece bir sey vardi. O da Pluvia. Acaba Pluvianin kalbi de bana isinmis miydi, baska bir yerde ve baska bir zamanda karsilassak Pluvia yine bana ayni cevabi verir miydi diye düsüne düsüne hüzünlü gözler ve paramparca bir kalple Istanbuldan ayrildi. Cevabini bilmedigi o kadar cok soru vardi ki kafasinda. Ama bir seyden cok emindi. Hayat artik ne Akinci icin ne de Pluvia icin eskisi gibi olmayacakti