Köksüzler

Seni Sevmek icin yaziyorum. Pat diye hayat denen alana atilivermek. Kasla göz arasinda. Kisacik bir hikaye, uzunca bir roman. Ahiskali erkeklerin öksürükleri gibi kopuk kopuk. Matematikten uzak, cografyalara yabanci, cok yaniyla ilkel. Dedemin dedigine göre kaygilanmak icin herhangi bir neden yokmus su dünyada. Devletler her zaman on sekiz yasinda ve atesli olurmus. Yanmamak icin atesten uzak durmanin daha akla yakin oldugunu söylerdi. Babam, üstüne iyi oturan düzgün bir ceket aramisti ömrünün son yillarinda. Bu arzusunu gerceklestiremedi bir türlü. Bir cekete kavusacak kadar bile degilmis demek ki su dünya. Torunlarinin bircogu hapislerde yatti. Suclu, sucsuz. Kimileri de kendini savunmaya calisiyor hala.
Kalabalik bir dünyadan geciyorduk. Önümüzü kesip durdurdular bizi. Biz de az degildik hani. Calgici oldugumuz icin her birimizde bir calgi vardi. Korktuk. Unutkanlik sardi hepimizi. Korkumuz hafiflesin diye yagmur yagsin, kar yagsin istedik. Birkacimiz el acip dua etti zaman zaman. Cok derinlerden acili bir agit geldi. Birbirimize korkarak baktik. Calgilarimiza sarildik sonra. Bütün gayretlerimize ragmen hicbirimiz calamadik. Korkumuz giderek büyüdü. Korkumuz büyüyünce daha cok sokulduk birbirimize. Önce birkac kisi hickirdi, sonra hepimiz kendimizi aglarken bulduk...