Ay Isiginin Gölgesinde

Tüm kasvetini bütün heybetiyle sergileyen soguk bir kasim aksamiydi. Sessizlik, los sokaklarin karanlik duvarlarina kadar sinmisti. Bir balta sanki el bombasini andirircasina sessizligi yariyordu. Genc adam derin bir yutkunma, aci bir tebessüm ve icten bir ah ile yavasca dogruldu. Alnindaki boncuk boncuk terleri toza talasa bulanmis sag kolu ile sildi. Gözü, ince bulutlar arasinda kendisine gülümseyen aya takildi. Mahzun bir sekilde basini yere egdi ve gönül pinarlarindan caglayan duygularin bir yansimasi ile kendi gölgesinde vuruldugu kizin ay yüzünü gördü. O günden sonra artik ne bir gölgeye ne de bir resme ihtiyac duydu genc adam. Gönül aynasinin tek yansiyani O oldu... ... Bir gün bir gül aldi ve uzatti genc adam sevdigi kiza. Umursamaz bir eda ile aldi sevdigi kiz gülü. Kosarcasina uzaklasti oradan ve arkasina bakmadan ve dahi her birine siir okunmus gülün yapraklarini yere sactigina aldirmadan. Iste o gün genc adamin gönül aynasi paramparca oluverdi. Düsen her bir gül yapragini kalbine saplanan birer mizrak bildi genc adam. Simdi gönül aynasi genc adamin kalbinde dinmek bilmeyen bir yaranin kabuk baglamis iziydi artik...