S¿rça Kö¿k

Bir zamanlar bö gezmeyi i- yapmaktan çok seven üç arkadä varm--. Bugünden yar-na geçinmek, gittikleri yerlerin birinden yüz bulsalar, be-inden kovulmak canlar-na tak demi-. Al-n teriyle kazan-p gönül rahatl---yla yemeyi de gözlerine kestiremezlermi-, çünkü elleri ise yatk-n de-ilmi-. Bir gün, uzun bir yolculuktan sonra, yüksekçe bir tepede oturup ää-daki ovada yay-lan büyük bir -ehre garip garip bakarlar, acaba bu bilmedi-imiz yerde nas-l kar--lanacä-z, diye ac- ac- dü-ünürlerken, içlerinden birinin akl-na yaman bir fikir gelmi-, hemen yerinden f-rlay-p:
-Gelin benimle beraber, bu -ehirde s-rça kö-k yapal-m; ömrümüzün sonuna kadar bolluk içinde, rahat yäar-z!- demi-.
Ötekiler:
-Bu s-rça kö-k de nedir?- diye sormülar, beriki:
-Durmay-n, vakit kaybetmeyelim, yolda anlat-r-m!- diye onlar- pe-ine takm--, bay-rdan ää- kü gibi h-zla inmeye bälam--lar.
Elebä- yolda üç be- sözle arkadälar-na -ehire var-nca nas-l davranacaklar-n- ö-retmi-.
-ndikleri -ehir, o memleketin bä-ehri imi-. Bu memlekette bütün millet çal---r, herkes elinden gelen i-i yapar, kendi bä-na buyruk, beyler gibi yäarm--. Tarlalarda, dükkanlarda insanlar ar- gibi çal---r.