Sarnic

Ilk defa 1939 yilinda yayimlanan Sarnictaki öykülerde; Dogudan Batiya, tasradan sehre, sevgiden korkuya, mevsimlerden kederli evlere, amele sorunlarindan sehvet ve erotizme kadar genis bir tematik yelpaze karsiliyor okuru. Insanlari sevmeye calisan, sehri yüreginde koca bir sikinti olarak tasiyan huzursuz bir seyyah öyküden öyküye dolasip duruyor. Gösterise, söhrete yabanci olmasa da onlari kücük seylere, mütevaziliga asla yeglemeyen alcakgönüllü bir durus sergiliyor. Siradan ve samimi iliskilere adanmis sakin bir ömrü arayip duruyor.
Ama neden her zaman kücük, mütevazi köseler aradim Dostlarimi, en sevdiklerimi bu carsi iclerinin kara cocuklarindan sectim. En cok zevki kasabanin bayram yerlerinden, halkin tatil günleri serpildigi cayirliklardan aldim. Kayalara, daglara, baharin ve yabani kokularin rüzgarla beraber dolastigi tepelere tirmanip kücük coban cocuklariyla konustum. Bir keci kokusu sarmis agillarda cobanlarla arkadas oldum. Dert dinledim. Onlarin sefaletiyle kederlendim. Saadetleriyle costum. Her umumi ve herkese acik yol, asci dükkani, bahce, kir benim oldu.