Son Kuslar

Söz vermistim kendi kendime Yazi bile yazmayacaktim. Yazi yazmak da, bir hirstan baska neydi Burada namuslu insanlar arasinda sakin, ölümü bekleyecektim; hirs, hiddet neme gerekti Yapamadim. Kostum tütüncüye, kalem kagit aldim. Oturdum. Adanin tenha yollarinda gezerken canim sikilirsa kücük degnekler yontmak icin cebimde tasidigim cakimi cikardim. Kalemi yonttum. Yonttuktan sonra tuttum öptüm. Yazmasam deli olacaktim.
Sait Faik Abasiyanik kendine özgü yalin ve akici öykülerinde okuru sasirtan, insani ve dogayi bütün ictenligiyle anlatmaktan geri durmayan, her seyin merkezine insan sevgisini koyan bir yazar. Kökü kendinden olan bir yazar olarak Abasiyanik, cumhuriyet dönemi edebiyatimizda bir mihenk noktasi olarak belirirken cagdas öykücülügümüzün de temellerini atar.
Sait Faik Abasiyanik, öykücülügümüzün en özgün ve ayriksi seslerinden