Inayet

Ibrahim Yanyadan ayrilmalarindan birkac gün önce sabah namazindan sonra eve dönmedi. Önce asagiya göl kenarina indi. Kafasinin icinde bin bir tane ani, kale duvarlarini saginda birakarak uzun uzun yürüdü, sonra geldigi yol-dan geri dönerek Kaleicine girdi. Döne döne yukari cikan yolda yavas yavas ilerliyordu. Cocuklugu, ilk gencligi, bu sokaklarda arkadaslari ile gezmeleri, tüm hayati gözünün önünden bir film seridi gibi gecmekteydi. Yukari düzlüge geldi-ginde nefes nefese kalmisti. Fethiye ve Aslan Bey Camiilerinin cemaati coktan dagilmisti. Sagda solda birkac ihtiyar erkenden isinan bu güzel Temmuz saba-hinda henüz dogan günesin altinda oturmaktaydilar. Ibrahim yürüdü, asagida Pamvotis Gölü ve üzerindeki kocaman bir cicek gibi duran adaya bakti. Havada en ufak bir kipirti yoktu. Gölün üzerinde sicak havanin olusturdugu ince tül gibi bir bugu asili kalmis gibi durmaktaydi. Bu görüntüyü sanki bellegine kazircasi-na uzun uzun bakti. Dogup büyüdügü ve bu yasina kadar ömrünü gecirdi-gi güzel Yanyasindan ayrilacak olmak icini sizlatiyordu. Yüzyillardir atalarinin yasayip öldügü bu topraklarda o da yasaminin sonuna kadar kalmayi ve buraya atalarinin yanina gömülmeyi ne cok istedigini fark etti. O ana kadar bir an evvel vatana, Türkiyeye gitme düsüncesi baskindi ama iste burada, bu emsalsiz manzara karsisinda gercek duygulari su yüzüne cikmis, gözlerinden iki damla yas halinde dökülmeye baslamisti. O her zaman sert olan yüz hatlari yumusa-mis, adeta caresiz bir cocugunkine dönmüstü. Cebinden mendilini cikartti, yü-zünü sildi. Sonra geldigi yoldan hizla asagi indi...