Gökyüzüne Bakmadan

Bir gün gökyüzüne hic bakmadan ölecekti Orhan. Kalabalik bir yerde, kimsesiz, bikkin... Belki biraz mutlu olurdu ölünce. Bitmesine sevinirdi belki, bilemeyiz. Gerci Orhan, aklina gelen bir düsünceyle digeri celismeseydi eger, gökyüzüne bakmadan ölmeyi kesin bilirdi. Ama bunca zamandir sikica tutundugu inancina ters düsen o düsünce sarardi bütün benligini. Derdi ki Orhana, ölecegin sirada annenin sesi gökten bir sir gibi gelirse kulagina ve Ölüyorsun Orhan. Bana bak, korkma. Korkma yavrum. Ölünce bütün korkular okyanustaki bir damla oluverir, deseydi. Bakar miydin gökyüzüne Iste o zaman Orhan, kendisiyle konusur, ben anneme nasil inanacagim, derdi. Yalnizlik basa cikilmasi en zor duygu. Bunu kirmak icin neler icat etmedi ki insanoglu Sosyallesmeden, konusmadan, icindekini dökmeden, zehri akitmadan rahatlayamiyor. Öyle bir an geliyor ki insan; konusmasa da ilgilenmese de beni görmese de yanimda biri olsa, diyor. Kiminde duvar oluyor cevresindekiler, kiminde bir hayal. Evde, iste, mahallede, otobüs duraginda, geceleyin sokakta yalniz insanlarin hikayeleri Gökyüzüne Bakmadanda.