Tanri Sevgisi Üzerine Düzensiz Düsünceler

ve Simone Weil; bazen ölüler bize yasayanlardan daha yakindir.
Albert Camus, Nobel ödülü kabul konusmasi, 1957
Simone Weil bu eserinde Tanri sevgisini tarif etmek amaciyla felsefenin, gizemciligin ve teolojinin sinirlarini asan icsel bir yolculuga cikiyor. Bu yolculugu boyunca daginik düsüncelerini samimiyetle paylasiyor ve okurlarini ilahi olani tefekkür etmeye davet ediyor. Zamaninin ötesinde bir düsünür ve gizemci olan Weil, iman, sevgi ve insanin Tanriyla bag kurma cabasina dair cetrefil meseleleri, sira disi bir üslupla ve umut dolu bir dille tartisiyor; gürültüyle kaosun hakim oldugu bir dünyada soluklanmamiz icin actigi bu alanda bize kendi icimize dönme firsati sunuyor.
Weil, maceralarla ve saplantilarla dolu kisacik hayatinda derin ve deneysel bir iman anlayisini somutlastirmistir. Akranlari gibi üretken bir entelektüel kariyer insa etme beklentisiyle yetinmemis ve insanlik durumunu samimiyetle anlamak icin caba göstermeye kendini adamistir. Kabul görmüs her türlü görüse ve ideolojiye meydan okuyarak inanclarini bizzat deneyimlemek icin varligini ortaya koymaktan cekinmemistir. Bu yüzden Weilin okurlari, bu kitapta yer alan daginik düsüncelerde bile onun sonsuzluk ve kusatici sevgi arayisina yön veren umudu ve samimiyeti yürekten hissedeceklerdir.