Imza - Mahur

Ne zaman bir daktilo görsem durup seyre dalmisimdir. Yine o anlardan biriydi. Bana ilham veren, ruhumun
derinliklerinde kimsenin ulasamadigi yerlere dokunan bir gücü vardi bu esyanin.
Parmaklarimi harflerin üzerinde gezdirdim.
Öyle bir caga, öyle bir zamana denk geldik ki, ne seni ne de kendimi bu zamana ait hissediyorum. Bence bizim gibilerin en azindan bir asir geride yasamalari gerekirdi. Bunca kirliligin, bunca zulmün ve yalanin henüz eskiyemeyecek kadar az oldugu zamanlarda.
Biz ayni yerden kirildik hayata seninle. Ayni yerden sizladik, birbirimizi hic tanimayan iki yabanci iken... Tipki diger bütün insanlarin da ayni yerden sizladigi gibi. Söyle bana, bu hayatta kalbi hic kirilmamis bir insan var midir
Sanmam.
Uzun bir yolculuga cikiyordu Mahur. Ruhunun derinliklerinde kaybettigi parcalarin izini sürmeye gidiyordu. Bir cebine hayallerini koymus, diger cebine ise gecmisin kirintilarini sikistirmisti. Bu ucsuz bucaksiz yolculukta kimi zaman kendi icine, kimi zaman da dünyaya dönüyordu.
Onun icin hayatta gercek mutlulugun ne oldugunu belki de ilk defa soruyordu kendine. Varliginin sonsuz suretine sikica sariliyor ve bir anlam ariyordu, dünyada ona ayrilan sahnede nefes almaya devam ederken... Hala gencken, hala tüm olanlara kafa tutabilecek gücü kendinde hissederken.
Yalniz Mahurun yolculugu degildi bu. Yasayan, nefes alan ve her seye ragmen hayatin kiymetini hala bilen tüm insanlarin yolculuguydu. Insanin kendinden baslayip yine kendine döndügü bir farkindalik yoluydu belki de.
Yürüyordu, hic yorulmadan...
Hayat bir yol. Ve elinizde tuttugunuz bu eser, hayat yolunuzda size oldukca tanidik gelen duygularla sizi yeniden karsilastirirsa sayet, ne mutlu Mahura.