Kalkip Giden Resimler

Sicakti. Sayisiz hayatin birkac alcagin agzindan akan zehirle cepecevre kusatildigi
zamanlardi. Sehrin desilmis, cürümüs karnindaki cukurlardan yesil sari örümcekler,
görülmedik igrenc hayvanlar fiskiriyordu. Caddeler, vitrin camlarinda kendileriyle
karsilastikca sendeleyen, rüzgar, su ya da baska bir ten degdiginde korkuyla yalvarip diz
cöken insanlarla doluydu. Her yanda koyu giysileri makinelerin kosusunda ezilmis, pasli birer
cengele asilmis kanli et parcalari gibi erkekler vardi. Havada carpismis iki kilic gibi ciplak
omuzlari ve yüksek, ince seylerle dolu bir dünyaya benzeyen gözleriyle kadinlar, umutsuzluk
icindeydiler.
Yemek dükkanlarinin, meyhanelerin önlerine cikartilmis masalar, dünyadan kalkan son trenin
vagonlari gibi tiklim tiklimdi. Ellerde cep telefonlari rengarenk böcekler gibi yanip sönüyor,
capkin bakislar karsilikli göze kestirilen uzuvlarin keskin kenarlarinda geziniyordu.