Karanligin Kiyisinda Bir Adam

Son zamanlarda ne zaman bir kitap alsam, hep ayni seylerle karsilasiyorum.
Ask acisi, özlem, pismanliklar, ihanet... Hep ayni duygular, ayni cümleler.
Üstelik bir kitabi bitirip digerine basladigimda bile, sanki ayni kitabi okuyormusum gibi geliyor. Kaliplar ayni, cümleler ayni, anlatilanlar ayni.
Ama bir sey eksik Samimiyet. O kitaplari okudugumda, o satirlarin arkasinda yazarin gercekten hissettigini, o duyguyu yasadigini göremi-yorum.
Her sey, sanki bir yerlerden kopyalanmis, biraz degistirilmis ve parlatilmis gibi. Anlatilan acilar gercek degil; mutluluklar sahte, ihanetler bile inandirici degil. O kitaplar, hayatin kendisini anlatmiyor. Bazen bir yazara bakiyorum. 4-5 kitap yazmis ama hepsinde ayni seyleri anlatmis. Sanki hep ayni hikayeyi alip bastan yazmis gibi. Hep ayni cümleler, ayni nasihatler. Ve ben hepsini de okumusum. Ama okudugum hicbir satirda bir duygu yükü bulamamisim. Cünkü yazilanlar yasanmamis, hissettirilmemis.
Biz de bu kitapta benzer seylerden bahsettik Acilardan, özlemlerden, ihanetlerden, pismanliklardan... Ama bizim farkimiz, bunlarin gercek olmasi. Yazdigimiz her sey yasanmis, hissedilmis, icimizde yer etmis duygular. Buradaki satirlarin her biri, yasanmisligin bir izidir. Anlatmak icin yazmadik, etkilemek icin yazmadik. Kendi icimizdekileri döktük. O yüzden bu kitabi okurken, belki bir yerlerde kendinden bir sey bulacaksin.
Cünkü hayat dedigimiz sey hepimizin ortak noktasidir. Hepimiz pismanliklar yasariz, hepimiz seviniriz, hepimiz düseriz. Ama burada yazilanlar, o anlarin birebir gercek hisleridir.
Bu kitap, her seyden önce gercek. Belki yer yer seni rahatsiz edecek, belki de seni hüzünlendirecek. Ama bir sey yapmayacak Seni kan-dirmayacak.
Cünkü bu kitapta hayat var. Insanlarin yasadigi, bizim yasadigimiz, bizim hissettigimiz gercek bir dünya var.