Karnaligin Aristokrasisi

Bernharddan Marcuse ve Heideggere, Demirkubuz ve Salman Rushdieden Deleuzee, Adornodan Gasset ve Zizeke uzanan kuramsal bir yolculugun tanigi olan Karanligin Aristokrasisi, hatasizlik ve haklilik gibi agir iddialardan uzak, okuru düsünsel bir kesfe cagiriyor. Ilk bölümünde, Deleuze ve Adornoyu birlikte okuyan bu calisma, ikinci bölümünde; edebiyat, felsefe ve siyasal kuram birlikteligini icinde bulundugumuz dijital caga yönelik düsünsel bir sorgulamaya dönüstürüyor. Kitap, kimi yönleriyle bir giris kitabi özelligi gösterebildigi gibi siyasal kurami tembelliginden kurtarmaya yönelik katki niteligi tasiyor. Benim burada yapmak istedigim, öncelikle düsünsel öz güvenin, düsünür ya da düsünce bekciligiyle uzaktan yakindan bir alakasi olmadigini göstermektir. Karanligin Aristokrasisi, bezdirici ezberlerin ya da okumaya sinir ceken yaklasimlarin hükmünde, insani düsünceden, felsefeden ve entelektüel ugrastan sogutan, iktidarini dayattigi yetersizlik duygusundan alan ikliminde nefes alinabilecegine dair düsünsel bir tanikliktir.