Het Eerste en Tweede Boek der Koningen

De Boeken der Koningen, oorspronkelijk één boek, vertellen het verhaal van de monarchie van Israël - van de toetreding tot de troon van Saul (ongeveer 1030 voor Christus) tot 586 voor Christus, toen de Babyloniërs Jeruzalem vernietigden. Het eerste en tweede boek van de koninkrijken gaan over de geschiedenis van Israël vanaf de periode van de rechters tot de ouderdom van koning David. De actie vindt plaats van ongeveer 1075 tot 975 voor Christus. De boeken vertellen over de Israëlische bezetting van Kanaänitische steden, waaronder het bolwerk van de Joden - Jeruzalem (Jebus). Saul werd de eerste koning van Israël, die rond 1030-1010 voor Christus regeerde. David was een koning van ongeveer 1010 tot 970 voor Christus. Vanuit het oogpunt van de priesters was David een goede koning, omdat hij hen allemaal gehoorzaamde, in tegenstelling tot Saul, die erin slaagde om één enkele macht over de stammen van Israël te creëren, waarbij hij vooral vertrouwde op zijn verwanten van de Benjamin-stam. Ondanks zijn militaire successen boven de Filistijnen kon Saul hun invallen op de verenigde Israëlische stammen niet tegenhouden. Onder David werd Hebron de hoofdstad, op aandringen van de priesters.

Andrey Tikhomirov, in 1986 afgestudeerd aan het Orenburgse Staatspedagogisch Instituut met een diploma in geschiedenis, sociale wetenschappen, staat en recht, werkte als leraar op middelbare scholen en universiteiten, en redigeerde kranten.