Kayip

Zaman cenderesinin icinden parca parca toplayip hepsini en derinliklerine göndermek icin gözyaslariyla islatti. Calinan bir hayatti belki gecmisi ama simdi de yeniden baska bir hayat verilmisti ellerine. Unutup kazdigi karar ile tek tek gömdü yasanmisliklarini; akil topraginin icine kapatti, yeni kararlar esliginde örttü bir bir. Son gözyasi damlasi süzüldü göz pinarlarindan. Gözkapaklarinin titreyen ritmiyle salindi yanaklarindan asagi; tek bir darbe parmak dokunusu ile sildi sonsuza dek Sandranin gecmisle bagini.
O artik, Amanda olmaya karar vermisti. Bu belki de bircoklarimizin icindeki gibi her acida yeni bir kendi olarak cikacakti zaman sayfasinda. Aynada baktigi yansimasinin icinden yeniden, baska bir yeniye canlanacakti; genc kadinin duygu diye adlandirip kendine maskeledigi suretleri olarak. Tek bagini koparmadi. Karl, kendine benziyordu; duygusal ama belli etmeyen, saglam durmak icin aciyi icine gömerek, ayakta kalmak icin direnen bir yapisi vardi genc adamin. Gülümsedi belli belirsiz hayalinde, sevdigi cocuga... Keske, cocukluklarimi daha fazla görebilseydim dedi. Düsündükce keskeler büyüdü zihninde, akti coskuyla yüreginin en kuytularina ve sadece bir nefeslik ic cekisle karisip gitti sonsuzluga.