Uzlet

Insanlarin birbirleriyle olan cikar münasebetlerinin adini arkadaslik, dostluk koymalari canimi sikmaya
baslamisti. Ah... Bu korkunc bir sey... Esim de benim gibi düsünüyordu. Dogup, yasayip ölüyoruz. Hayat
bu muydu Bunu hep düsündüm. Onca yil sonra neden bu dünyaya geldigimizin cevabini halen tam olarak
bulabilmis degilim. Ancak, ancak cevabini buldugum seyler de oldu elbette. Kent hayati beni ve benim gibi
düsünenleri bünyesinde barindirmiyordu, bir nevi o kentin iltihabiydik ya da bir yarasi. Bu nedenden ötürü
cevremde pek kimse kalmadi zaman icinde. Bir iki arkadasim ve esim, iste hepsi bu kadardi. Beni omzuna
alip yukariya kaldiran insanlarin daha da yüksekten düsmem icin omuz verdiklerini anlayinca dayanamayip
terk ettim kenti...