Deliler, Bavullar ve Tanisma Bicimleri

Ne bilsin insanlar sehre küsüp dag basina gittigini, insansizligin icinde insani arama cabani. Kim bilsin agriyan ellerinin, gücsüz vücudunun annenden miras bir illet oldugunu. Sen bile bilmezken. Bu illet yüzünden eriyen kaslarindaki dayanilmaz acinin, sehrin kalabaliginda yasadigin yalnizlik sancisiyla yaristigini bilemezler...
Deliler, Bavullar ve Tanisma Bicimleri; hayata deli deli bakanlari, büyük bir yalanin ardina saklanan mutluluklari, gitmek icin degil, kacmak icin cizilen yollari ve bavullar dolusu umudu, yasanacaklara yön veren tanisma bicimlerini, insansizligin icinde insani arama cabasini metinlerarasi bir sesle dile getiriyor.
Beyhan Keceli, bizleri balkon kösesinden eski bir meyhane masasina, Sanzelizeden ücra bir kasabaya, safran tarlalarindan isiksiz kilerlere götürüyor. Bu yolculukta saklanacak yer aramaya gerek duymuyoruz cünkü arzuyla uyanacagimiz vasat üstü bir yasam ihtimaliyle tanisiyoruz. Ve orada sessizlik icinde yankilanan tek kelime, ist oluyor.