Dogunun Yedisi

Doguda bir inanisa göre, bir insan ömrü boyunca okudugu yüzlerce kitaptan yalnizca yedisini hatirlar ve yalnizca yedisinde kendinden ve ruhundan bir seyler bulurmus. Yedinci kitap yazilmis bir kitap degil, alti kitaptan sonra artik okurun yazacagi bir kitapmis. Satirlari arasinda önceki kitaplarin yazarlarinin aleminden kopup uzaklasarak kalbine ya da aklina yazacagi uzun, kisa, hazin cümlelerden olusurmus. Bilirmis ki yazacagi bu son kitabin ruhunu, anlamini daha kendisi yazmadan önce birileri yine sessizce fisildarmis kulagina. Yüzyillar önce yazilirmis meger her kitap son kitap olsa da. Arabacinin yüzünde babamin hayatinin son dönemlerindeki hastalikli ve henüz ölümün ellerine düsmemis yüzüne benzeyen bir seyleri ilk kez fark ettim. Atlarin kuyruklarinin ara sira carptigi ince, demirden bastonu, onu gözü gibi koruyan ve üzerinden eksik etmedigi cocuksu yesil gözleri. Kokusu. Kokusunu hissettigim icin yüzü asik, kötümser, sakalsiz yüzü dünyada olan biten en önemli seyleri kacirmis olmasinin verdigi pismanlikla soluk, soluk oglu soluk. Cocuklugumuzda birlikte yürürken az agacli bir ormanda yan gözle boyuna babama baktigimi ve onu izledigimi hatirliyorum. Birbirimize bir an bile olsun bakmadan, baslarimiz cevirmeden ileriye, denize dogru yürür ve boyuna birbirimizi seyrederdik.