Melankolik

Benim hikayemin bir benzeri yok
Bu yüzden yazsam roman olur
Dedikleri nitelikte
Kaldirip kadehi bir yudumda ictigim,
Icki kadar sert
Herkese sirtimi dönüp yasadigim
Nankörlük kadar yikik
Tek basima kaldigimda
Duvarlarla konustugum kadar sikici
Gözyaslarimi tutup
Eve gelip agladigim kadar aci
Biri bir sey anlatirken
Yine yalan söylüyor dedigim kadar güvensiz
Artik beni anlasinlar dedigim kadar üzücü
Güclü durup kendi Dünyamda
Sarsildigim kadar yalniz
Ictigim antidepresanlara sigindigim kadar caresiz
Aynada kendime sen de suclusun diyecek kadar haksiz
Hafizamdan gitmeyen onca sahne kadar bahtsiz
Benim hikayemin elle tutulur bir yani yok
Bu yüzden kendim yazar kendim oynarim
Benim hikayemde mutlu bir son yok