Parmagimi Birakma

Birden, ardina kadar acildi odanin kapisi. Halime, babasinin iceriye giris seklinden, yine dayakla sonuclanacak bir anin ortasinda oldugunu hissedince yataktan firlayip, sobanin arkasina sigindi. Hep oraya siginirdi zaten. Ve daima, kasnakta islenen bir kanavice olurdu sobanin arkasinda. Ve hep mavi nakis ipi bulunurdu, isledigi ignenin ucunda. Gök mavisi, dere mavisi, gece mavisi... Hep mavi islerdi, Halime. Islerken de, hep gök mavisi bir elbise hayal ederdi üzerinde. Masmavi bir elbise. Hatta bazen o kadar kaptirirdi ki kendini o hayale, o elbise üzerindeymiscesine oksardi eteklerini. Oksadikca daha da mavilesir, daha da parlardi sanki. Aslinda, öyle bir elbiseye sahip olmak degildi istegi. Eger o elbise üzerinde olsaydi, belki bir gün, gercekten ait oldugunu hissettigi yere gidebilirdi. Gökyüzüne... Hem de hic kanat cirpmadan. Öylece... Otururken... Gökyüzü tertemizdi cünkü. Insan eli degmemis, kirlenmemis, masmavi. Ayrica gökyüzünde, sadece kuslarin kanat sesleri vardi.