Safranboluya Nefes Verenler

Her sehrin, kasabanin bir öyküsü vardir ve hicbir yer durup dururken öykülesmez. Kasabalari, sehirleri öykülestiren, kimlik kazandiran orada yasayan halkidir. Kültürü, gelenek ve görenekleri, sanatcisi ticareti, siyasetcisidir. Öykülesen Kasabalar denince, Cikmaz Sokak adinda dar bir sokak ve o sokakta ip atlayan, bestas, saklambac ve top oynayan cocuklarin arasindaki cocuklugum geliyor aklima. Ayakkabici Saban amca, Fatma ana, yük tasiyan at arabalari, eski tarihi evler, meshur lokumu, Arnavut kaldirimlar, iscilerin yorgun argin gectigi dar sokaklar, kapi önlerinde sohbet eden kadinlar aklima geliyor. Ac Kapiyi Ben Geldim, Kizilciklar Oldu mu, Bir Giderim Bes Ardima Bakarim, Geyme Dedim Geydin Sen Bu Alleri, Güvercin Ucuverdi, Ilik Düstü Yakamdan, Kabenin Dallari Bölük Bölüktür türküleri; Cinci Hoca lakapli Kazasker Hüseyin Efendi, Izzet Mehmet Pasa. Kisaca; dünden bugüne öykülesen Safranbolu geliyor aklima.
Istedim ki, Safranboluda, Karabükte, yöresinde yasamis, yasayan, tanidigim tanimadigim, sanatin her alaninda ürettikleri eserle, salt kendine degil, yasadigi cografyaya nefes vermis sanatcilar gelecek nesillere kaynak olarak kalsin, unutulmasin. Vefatindan sonra degil, yasarken hatirlansinlar
Kendi yerel sanatcisina deger vermeyen, sanatsal faaliyetlerde adini dahi anmayan bürokratlarin, resm kurumlarin pohpohladigi sözüm ona sanatcilardan cok daha fazlasidir bu kitaptaki isimler. Zira onlar bu cografyanin birer Mozartidir.. Döndü ACIKGÖZ