Yeni Vakitlere Dogru

Bir gün bitiyor. Bir günü bir yeni gün izliyor.
Zaman akiyor, insanlar akiyor, olaylar akiyor; bir yere dogru; zamanin dondugu, ezeli ve ebedi bir ana hic bir seyin kaybolmadigi, her seyin bir araya toplandigi, hesaplarin görüldügü, defterlerin dürüldügü, herkese ve her seye göre gercegin bir tek oldugu, yani gercek oldugu bir yere dogru insan ve zaman ve her sey akiyor.
Bayazit, degisik kapilardan giris yapilsa da yeni vakitlere dogru kosarken ayni bilinc noktasinda bulusturuyor bizi.
Bütün bunlari günlük bir gazetenin kendisine tahsis edilmis birkac yüz kelimelik sütununda dile getiriyor. Bu yazilari okurken bazen kirk yil öncesine gidiyoruz ve aradan gecen nerdeyse yarim asir icerisinde ne degismis, nereden nereye gelmisiz sorularinin da cevabini buluyoruz. O zamandan beri köprünün altindan cok sular aksa da, degismeyen seyin bir sairin müstakim bir bakis acisi oldugunu görüyoruz.