Hayranada Toplu Intihar

Köyün cocuklarindan biri erkenden uyandi, minik bambu cubuklarindan yapilmis bir sapka takiyordu. Ahsap catisi olan evinden cikti. Günes isinlari, beyaz fanilasinin altinda acikta kalan omzuna degdi. Bacaklari, yapraklari gecici dinlenme yerlerini gölgeleyen agaclarin gövdeleri arasinda top pesinde kostu. Kaslari yorulduktan sonra birinin altina oturdu, toprakla oynamaya basladi, topragi eline alip karistiriyordu. Kendini yalniz hissetti ve kendine sordu; Ne zamana kadar yalniz oynayacagim Annem dokuz ay boyunca, yakinda bir erkek kardesin olacak dedi durdu. Aradan on ay gecti, kardesim hala gelmedi. Simdi de; tekrar deneyecegiz diyor. Yani bu, bir dokuz ay daha bekleyecegi anlamina mi geliyordu Yoksa her denemede süre azaliyor muydu O, nereye gitmisti Ve annesinin karnindan cikmadan önce nasil gidebilmisti Basini gökyüzüne kaldirdi, Tanridan kendisine bir arkadas vermesini istiyordu, en büyük ve en önemli istegi buydu. Bu sirada yolun kenarinda bir hareketlilik hissetti, dikkatle bakti. Köyden olmayan bir adam, ciplak elleriyle topragi kaziyordu. Tedirgindi, kazarken etrafi kolacan ediyordu. Kucagindan bir bebek cikarip onu actigi cukura birakti. Cocuk, bebegi bir anligina gördü. O, bir kizdi. Adam önce onun ciplak bedenini gömdü, sonra yüzünü toprakla kapladi. Topragi düzeltti ve sonra hizla oradan uzaklasti.