Karantina Duvari

Taksim Meydaninda islak hamburger yemek, cok sevdigim bluzuma ayran dökmek istiyordum. Sokak sanatcilarina alisagelmis bakislar firlatip yürümek degil de bir kösede oturup onlari can kulagiyla dinlemek ve izlemek istiyordum. Galatada bir restoranda oturup sarap icmek ve Istanbulun en renkli, en gözde zamanlarinin isiltisiyla gözbebeklerim büyüsün istiyordum. Metro saatini kacirmak, son paramla taksiye binmek istiyordum. Taksiyle Tarlabasinin yakinindan gecerken hayat kadinlari ve transseksüellerin mini etekleri, file coraplari, geceyi boyayan renkli makyajlari ve topuklu ayakkabilariyla köse basinda salinmalarina icten bir tebessümle bakmak, onlarin calimli bakislariyla karsilasmak istiyordum. Delice bir istek, müthis bir özlem icimi dolduruyordu. Kollarim, bacaklarim, yüzüm, saclarim, kalbim kendi kendini yeniden dogurmak isteyen uzuvlar haline gelmisti. Sanki lüks yasamdan mahrum birakilmis gibi, hayatin icindeki en olagan seylerin bile hayalini kuruyordum. Ne de olsa ulasamadigimiz kücük bir nese kaynagi bile lüks sayilabilirdi. Ta ki elde edene kadar... Elde ettigimiz her nese kaynagi siradanlasir ve manasini yitirirdi.