Son Datura

Aklimi kaybetmis gibiydim. Birkac saniye bir seyler düsünüyor, sonra ne düsündügümü unutuyordum. Bunu hücredeyken de yasadigimi hatirliyorum ama bu seferki baskaydi. Bu, acligin ve susuzlugun verdigi bir sey gibi degildi. Bu, belirsizligin ve en kötü ihtimalin gerceklesmis olabilecegi süphesinin yarattigi etkiydi. Korkularim zihnimi tamamen ele gecirmis, nefes alisverislerim hizlanmisti. Kalbim o kadar hizli carpiyordu ki yerimde durursam kalbim de benimle duracak diye endise ediyordum.