Kimse Aska Tanik Degil, Herkes Sanik

Kizgin ve kirginim; Biz üzerine, Sen üzerine, Ben üzerine...
Sevgi kosar adim uzaklasirken, onu o yapan ne varsa düsürüyor ardindan. Yükü hafifledikce hizlaniyor, giderek uzaklasiyor. Ve biz ellerimizle, kulaklarimizla, gözlerimizle buna sahit olurken Affedersiniz bir sey düsürdünüz diyebilecek kadar güc bulamiyoruz. Bakiyoruz ardi sira. Yorulmusuz, dalginiz, unutmusuz. Bir yerlerde duracagini ve yetisecegimizi düsünüyoruz; oysa yetistigimizde ölmüs olacak belki. Iste o zaman sadece bos bir tabutu omuzlayip, hislerden uzak, agiz dolusu dualarla sonsuzluga ugurlayacagiz.
Bu siir kitabinda; bizden, ondan ve benden söz ediyorum. Ki ben, biraz da hepinizim. Cünkü hepimiz ayniyiz. Ve bu ayniyet, ayni yasanmislik bizi dert ortagi kiliyor.
Ustam sen daha iyi bilirsin ama; bir insani, bir halki, bir hayvani, bir bitkiyi sevmekle baslar her sey. Ve ancak böyle güzellesir yeryüzü. Ölümü bile gülerek karsilarsin, sevgiyle.